Interview : Wonen aan het spoor

Dertig centimeter opgehoogd

“Oh dat is er één van Van Oers”, zegt Irma als ze uit het raam kijkt. “Ik herken hem aan zijn rare helm.” Als geboren en getogen Amsterdammers genieten Ap (73) en Irma (73) zichtbaar van de reuring rond hun vierkamerflat aan de De Ruyterkade. Aan de voorkant kijkt het echtpaar uit op een minstens zo dynamische omgeving, met druk verkeer, boten en drommen toeristen. Ze hebben zelfs de vloer van hun woonkamer dertig centimeter opgehoogd om optimaal van het uitzicht te genieten. Aan de achterkant is het met de spoorwerkzaamheden een komen en gaan van ‘mensen in oranje hesjes’. “Ik wist niet dat ze zoveel hesjes hadden”, zegt Ap met een lach.

Dienstwoning

Het spoor hoort al van jongs af aan bij zijn leven. “Ik ben zowat geboren naast het spoor, aan de Blankenstraat. Daar was een rangeerterrein, toen nog met kolentreinen. Als klein jongetje was er altijd wel iemand die me een stukje meenam op de loc.” Later verhuisde hij naar Zaandam om in 1976 toch weer terug te keren naar Amsterdam. “Ik kwam als facilitair medewerker bij het Havengebouw Amsterdam en moest 24/7 dichtbij zijn. Dus kreeg ik deze dienstwoning.” Niet veel later kwam ook Irma er wonen. Dat de woning direct aan het spoor ligt, was voor hen geen probleem. “In die tijd was overlast niet actueel.” Irma weet nog dat het terrein er heel anders uitzag. “De sporen 13 en 14 waren er bijvoorbeeld toen niet.” Ap herinnert zich ook een doodlopend spoor, waar in een loods het koninklijke rijtuig stond. 

Boterham verdienen

Ze zijn naar eigen zeggen in al die jaren ‘met het spul’ meegegroeid. “We hebben alles zien ontwikkelen en veranderen”. Overlast hebben ze zelden. “Al dat gemopper en gezeur soms van mensen”, verzucht Ap. “Als je er last van hebt, moet je ergens anders gaan wonen. Laatst stond hier een dertigkuubcontainer, waar de aannemer om half zeven ’s ochtends sloopmateriaal in stortte. Irma heeft het niet eens gehoord”, lacht hij.

“Meestal slapen we met het raam open en is het doodstil.” Ook over de goederentreinen halen ze hun schouders op. “Die maken wel wat herrie. Maar ja, die mensen moeten ook hun boterham verdienen.” Wat merken de twee verder van alle werkzaamheden? “Het is nu drukker dan normaal met mensen. Iedere dag wel vijftig tot zestig man die hierachter op en neer lopen over de spoordijk. En ’s avonds hebben ze van die lampjes op hun helmen. Dat is wel een apart gezicht als we hier tv zitten te kijken.”

Dijkje achteruit

Ap maakt regelmatig een praatje met iedereen. “Als ik op ons balkon zit of in mijn tuintje bezig ben met de druiven. Eerst wisten we eigenlijk niet wie er allemaal rondliepen, maar je leert elkaar echt kennen zo.” Sinds de werkzaamheden is het tijdelijk juist rustiger geworden met treinen. “Er liggen immers vijf sporen uit”, zegt Irma. Toen de werkzaamheden begonnen, keken Ap en Irma soms hun ogen uit. “Ze reden zand tussen de sporen, legden zeil en rijplaten neer. En vervolgens reden er vrachtwagens met stalen platen over het spoor. En ook nog over het dijkje achteruit!”, zegt Irma vol bewondering.    

Van de baan

De laatste tijd hebben ze goed contact met ProRail. “Eigenlijk sinds we de spoordijk gemaaid wilden hebben. Dat gebeurde voorheen standaard twee keer per jaar. Maar vanwege de natuur doen ze dat nu minder.” Als het gras hoger wordt, is dat echter een ideale plek voor ratten. “Dat vinden wij natuurlijk minder fijn”, voegt Irma toe. “Dus heb ik een mail gestuurd en nu komen ze netjes op aanvraag maaien.” Ook over mogelijke geluidsschermen was er goed overleg. “Wij wilden die niet, want dan zijn we heel ons uitzicht kwijt. Gelukkig is dat nu van de baan.”

“Kijk, die gaat naar de wasstraat”, zeggen beiden in koor aan het eind van het gesprek. “Dat is de ICE, die rijdt altijd leeg die kant op en komt straks schoon weer terug.” Van bovenaf volgt Ap de werkzaamheden met een camera. “Het houdt ons levendig. We gaan het straks nog missen, zeiden we al.”