Johan Kappers werkte 49 jaar, en sloot dat af op Utrecht Centraal
Nieuws
Ze zijn er nog, de mensen met meer dan veertig dienstjaren op de teller. Zoals Johan Kappers (65) uit Zwolle. Sinds kort is hij met pensioen als hoofdmonteur Baan bij ingenieursbureau Movares. Vanaf z´n zestiende was hij in touw; in totaal 49 jaar.
Nachtdienst
“Ik heb altijd met plezier gewerkt”, vertelt Johan opgewekt. “Vanaf het begin. Ik zat zoals dat heet ‘in de metaal.’ Ben als lasser begonnen en werkte onder meer aan centrale verwarmingen. Maar er kwamen steeds meer prefab-woningen, wat betekende dat er minder laswerk nodig was. Mijn vader werkte destijds bij NS als termietlasser en zei tegen me: ‘Ze hebben mensen nodig bij Van Welzenes spoorbouw.’ Ik solliciteerde en kon er een week later al beginnen.” Grinnikend: “Alleen moest ik meteen de nachtdienst in, dat was weer wat minder.”
Buitenlucht
Een rode draad in het leven van Johan is werken in de buitenlucht. “Ja, heerlijk. Kantoor is niets voor mij, absoluut niet.” Ook de afsluiter van zijn werkzame leven was in de buitenlucht: de spoorverdubbeling in Utrecht, de afgelopen zes jaar. “Vanaf het begin was ik erbij: sporen en wissels vernieuwen. We begonnen bij OZ, het Opstelterrein Zuid en dan richting Houten. Die sporen hebben we het eerst gebouwd.”
Verdwaasd in het spoor
“We hadden een vast ploegje van vier man, heel gezellig. Ik werkte zelfs nog een tijdje met mijn zoon samen. De dag begon altijd met koffie in de keet. Dan werkoverleg en vervolgens naar de werkplek. Het merkwaardigste wat ik ooit heb meegemaakt, is dat er ’s morgensvroeg iemand verdwaasd middenin het spoor stond. Waarschijnlijk nog onder invloed van het nachtleven. We hebben meteen iemand van ProRail gewaarschuwd. Het is gelukkig goed afgelopen, maar je staat wel even raar te kijken.”
Biljarten
“Ik ben nu anderhalve week thuis en ik heb nog niet stilgezeten, dankzij een voetbaltoernooi en het tuinieren. En straks begint de competitie biljarten weer. Heel officieel: zwarte broek, bloesje, vlinderstrikje, dat soort dingen. Maar als je moet spelen in Urk of Hoogeveen, dan ben je ’s nachts om half twee pas thuis. Dus daar heb ik me de afgelopen jaren niet aan gewaagd. Je krijgt dan veel te weinig slaap. Maar ik ga het nu weer oppakken. Daar verheug ik me enorm op.”
Trots
“Als ik nu terugkijk op wat we rond Utrecht Centraal hebben klaargespeeld, dan ben ik eigenlijk best trots. Je ziet heel duidelijk wat er is veranderd; hoeveel we hebben gedaan. Daar heb ik dan toch m’n steentje aan bijgedragen.”